تداخل دیگوکسین و وراپامیل
‎مصرف هم زمان دیگوکسین و وراپامیل منجربه افزایش ۶۰- ۷۵درصدی غلطت دیگوکسین در خون می شود. از آن جا که دیگوکسین دارویی با پنجره درمانی کوچک است و خطر مسمومیت با آن بالا می باشد، این افزایش غلطت خونی دیگوکسین ، منجربه کاهش کلیرانس دیگوکسین ( حدود ۴۲-۴۳% ) و افزایش کار عضلات قلبی می شود.
‎مدیریت تداخل دیگوکسین و وراپامیل
- پیگیری وضیعت ضربان قلب و نوار قلب بیمار جهت تشخیص مسمومیت با دیگوکسین 
- اندازه گیری سطح خونی دیگوکسین و کنترل آن در حد کمتر از  2ng/ml
- پیگیری علائم مسمومیت با دیگوکسین (درد شکمی، کاهش اشتهای شدید، کاهش عملکرد مغزی و هشیاری در افراد مسن، تاری دید، برادی کاردی، گیجی، توهم، افسردگی، خواب آلودگی و خستگی شدید، مشکلات بینایی، تهوع، کابوس، حساسیت به نور، بی قراری، استفراغ، ضعف و... )
- پیگیری سطح کلسیم ، منیزیم و پتاسیم خون
‎ارزیابی پیش از تجویز
- در صورتی که بیمار نیاز به تجویز هر دو دارو دارد، باید یکی از آنها که مزیت های بیشتری برای بیمار دارد را انتخاب نموده و برای داروی دیگر جایگزین مناسبی تجویز گردد. برای انتخاب یکی از آن ها که فواید بیشتری برای بیمار دارد، باید به وضیعت بیمار توجه شود . بطور مثال، در صورتی که بیمار مبتلا به CHF می باشد، وراپامیل و دیگوکسین هیچ یک مزیت بیشتری در کاهش میزان مرگ و میر نسبت به یکدیگر ندارند اما دیگوکسین با علامت درمانی این بیماری می تواند منفعت بیشتری داشته باشد .
‎با این که درمان با دیگوکسین در افراد با کمبود پتاسیم، کمبود منیزیم یا تیروئید کم کار که مستعد بروز عوارض ناخواسته دیگوکسین می باشند، باید با احتیاط فراوان صورت گیرد.