موارد مصرف سیتالوپرام

سیتالوپرام در درمان اختلالات افسردگی اختلالات وسواس و در درمان پانیک کاربرد دارد

مکانیسم اثر سیتالوپرام

این دارو باعث مهار انتخابی بازجذب سرتونین در سلول های مغزی می گردد. این گروه از داروها با نام داروهای SSRIs شناخته می شوند.

فارماکوکینتیک سیتالوپرام

سیتالوپرام براحتی از طریق دستگاه گوارشی جذب شده و حداکثر غلظت پلاسمایی آن پس از 4-2 ساعت از مصرف خوراکی دارو حاصل می شود. بطور وسیعی در بدن پخش می شود و میزان باند پروتئینی آن پایین است. از طریق دمتیلاسیون، دآمیناسیون و اکسیداسیون به متابولیتهای فعال و غیر فعال متابولیزه می شود. استیل سیتالوپرام یکی از متابولیتهای فعالی است که از دمتیلاسیون سیتالوپرام حاصل می شود از طریق ایزوآنزیم های سیتوکروم,CYP2C19, P-450, CYP3A4 حاصل می شود. نیمه عمر دفعی آن حدود 33 ساعت است. عمدتاً (85%) از طریق کبد و مابقی از طریق کلیه دفع می شود. حدود 12% دوز روزانه در ادرار به صورت داروی تغییر نیافته دفع می شود. با غلظت بسیار پایین در شیر مادر وجود دارد.

عوارض جانبی سیتالوپرام

عوارض جانبی شایع سیتالوپرام عبارتند از: خواب آلودگی، اختلال در انزال، تهوع، بی خوابی، تعریق.

سایر عوارض جانبی که کمتر مشاهده می شوند عبارتند از: گرایش به خودکشی(باید فورا به پزشک اطلاع داده شود)، اضطراب، اسهال، ضعف قوای جنسی، سینوزیت، اضطراب، تشدید افسردگی، عدم تمرکز، لرزش، استفراغ، بی اشتهایی، و خشکی دهان.

تداخلات دارویی سیتالوپرام

سیتالوپرام با طیف گسترده ای از داروها تداخل دارد از جمله:

دکسترومتورفان: مصرف هم زمان این دو دارو ممکن است منجر به سندرم سروتونین گردد. گرچه این سندرم بسیار نادر است ولی بسیار خطرناک می باشد.

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند: آسپرین- ایبوپروفن- ناپروکسن- سلکوکسیب- دیکلوفناک- ایندومتاسین- ملوکسیکام و سایر داروهای این گروه علی الخصوص آسپرین ممکن است با مصرف سیتالوپرام احتمال خونریزی را افزایش دهند.

الکل می تواند عوارض سیتالوپرام را افزایش دهد.

اگر در ۱۴ روز قبل از شروع مصرف سیتالوپرام از داروهای مهار کننده منو آمینو اکسیدان MAOI استفاده کرده اید مصرف سیتالوپرام ممنوع می باشد. این داروها شامل: ترانیل سیپرامین ـ ایزوکربوکسازید - لینزولید - سلژیلین و رازاژیلین هستند.

مصرف هم زمان سیتالوپرام با پیموزاید ممنوع است.

هشدار ها سیتالوپرام

احتیاطات: در بیماران مسن دوز دارو بایستی در پایین ترین دامنه درمانی که حداکثر 40 میلی گرم در روز است نگاه داشته شود. این دارو بایستی به تدریج قطع شود تا خطر علائم ترک کاهش یابد.

در بیماران دچار اختلالات کبدی بایستی دوز دارو در پایین ترین حد دامنه درمانی قرار گیرد. مثلاً در افسردگی دوز معمول بایستی در حد 20 میلی گرم روزانه نگاه داشته شود.

اگرچه اطلاعات کافی در مورد میزان مجاز دوز تجویزی در بیماران دچار اختلال شدید کلیوی وجود ندارد ولی در بیماران با اختلال کلیوی خفیف تا متوسط نیازی به تنظیم دوز نیست.

دارو های هم گروه سیتالوپرام

Escitalopram

Fluoxetine

Fluvoxamine

Paroxetine